Elles de Bruin: Heimwee naar de postbode
Elles de Bruin schrijft iedere 2 weken een column over iets dat haar opvalt, dwarszit of wat ze simpelweg heeft meegemaakt. Deze week realiseert Elles zich dat een vaste postbode toch wel erg prettig is.
Geen postbode, geen telefoon
Mijn man heeft een nieuwe telefoon besteld. Op de afgesproken tijd dat PostNL het pakketje zou brengen, komt er niks. Daarom belt hij het telefoonbedrijf waar het toestel blijft en na een kort onderzoek wordt duidelijk dat ‘ie is verdwenen. Maar, wordt onmiddellijk gezegd, er is een nieuwe telefoon naar u onderweg.
Pakketje weer weg
En het gaat weer mis. Geen pakketje, geen telefoon. Volgens de medewerkers van het telefoonbedrijf is het toestel tijdens het bezorgproces via PostNL verdwenen. Daarom is er nu weer een nieuwe telefoon in een pakket onderweg. Bij het schrijven van deze column weet ik nog niet of de derde telefoon daadwerkelijk aankomt.
Heimwee naar vaste postbode
Dit is niet nieuw. Om de haverklap ontvangen we bij Meldpunt klachten over pakketbezorging. Ik denk met weemoed terug aan de ouderwetse, geüniformeerde postbode, die je vaak kende, met wie je een band had en die je vertrouwde. Maar die postbode heeft, ook onder druk van de enorme groei van het aantal pakketjes, plaatsgemaakt voor onderbetaalde onderaannemers.
‘Moderne slavernij’
U kent de verhalen wel dat deze bezorgers onder erbarmelijke omstandigheden hun werk moeten doen. Zo worden ze soms betaald per pakketje en is er een enorme tijdsdruk. Sommigen noemen het ‘moderne slavernij’. Ik ga hier niet hard stellen dat pakketjes verdwijnen omdat deze mensen hun lage inkomen willen opvijzelen, maar het schiet wel even door me heen. Diefstal is nooit goed te praten, slavernij evenmin.
(Bron: MAX Magazine, p.40. Foto: Shutterstock)